Gertrudis-Kirche Achlum
Achlum
Die Reformierte Kirche befindet sich auf einer ziemlich hohen Warft am Slachtedijk, ursprünglich gewidmet der heiligen Gertrudis. Nationales Denkmal
Hier schon mal ein Vorgeschmack
Die Kirche am Slachtedijk, ursprünglich der heiligen Gertrudis gewidmet, hat ein Schiff aus dem 12. Jahrhundert. Ende des 15. Jahrhunderts wurde die Kirche umfassend verändert. Die erhöhte und vergrößerte einschiffige Kirche erhielt ein neues Dach, Spitzbogenfenster, einen neuen dreiseitig geschlossenen Chor mit Strebepfeilern und einen Turm. Im Turm hängen zwei Glocken (1621 und 1631) von Hans Falck. Im Jahr 1790 wurde der Turm mit einem hölzernen Aufbau und einem kurzen, eingeschnürten Spitzhelm versehen.
Am 4. Juli 1911 wurde in der Südwand ein Gedenkstein zu Ehren von Ulbe Piers Draisma (1785-1830) anlässlich des hundertjährigen Bestehens der Assurantie Maatschappij Achlum angebracht. In der Kirche befindet sich eine Gruft der Familie Draisma.
Das Innere wird von einem hölzernen Tonnengewölbe bedeckt. Die Kanzel und die Herrenbänke stammen aus dem 17. Jahrhundert. Die Orgel aus dem Jahr 1854 wurde von L. van Dam und Zn. erbaut.
Hier finden Sie Gertrudis-Kirche Achlum
Hervormde kerkde terp 1
8806 KN Achlum Route planen
vanaf jouw locatie
-
Boonweg: gras en schapen
Boonweg: gras en schapen
(beluister hier het audioverhaal)
Het is bijna niet voor te stellen dat de zee deze dijk kan verslaan. Toch was er in de laatste veertig jaar een keer of acht serieuze dijkbewaking nodig. Rinus en Sander Dorst van Zeedefensie zijn dan ook altijd voorbereid. Hier in de werkplaats hangen de zaklampen aan de muur, de portofoons staan aan de lader en ligt het draaiboek op tafel. Voor het geval dát.
Vader en zoon Dorst liggen er niet wakker van, ze weten namelijk precies hoe de dijk erbij ligt. Elke week inspecteren ze de 25 kilometer dijk tussen Harlingen en Nieuwebildtzijl. En elke dag zijn ze hier sowieso te vinden, voor onderhoud en beheer. Zo gooien ze bijvoorbeeld kuilen dicht die door honden zijn gegraven en vangen ze ongeveer 150 mollen per jaar in hun klemmen.
Is dat nou echt nodig? Ja, want gangen, gaten en kuilen kunnen de dijk behoorlijk verzwakken. Ook is de grasmat superbelangrijk om de bovenlaag sterk te houden, hiervoor wordt een mengsel van zes soorten diepwortelend gras gebruikt. Als 80% van een vierkante meter grasmat ook daadwerkelijk uit grassprietjes bestaat, zijn de mannen dik tevreden.
Het gras wordt onderhouden door de schapen die je tussen april en oktober op de dijk ziet grazen. Met hun 'gouden voetjes' trappen ze de grond precies genoeg in en zorgen ze zo voor de ideale stevigheid. Vroeger graasden er ook wel koeien, maar hun hoeven deden meer kwaad dan goed.
De droogte van de laatste zomers baart wel eens zorgen. Schapen hebben soms nauwelijks genoeg te eten en enkele dijkvakken moesten opnieuw ingezaaid worden. Ook zette het waterschap voor het eerst een egger in, een machine die onkruid uit het gras haalt.
Andere soorten grassen en kruiden op de dijk zouden trouwens best een idee zijn, maar of dat veilig is? De proefvakken die je onderweg zag, laten vooralsnog zien dat de combinatie van schapen en gras het beste is voor de stevigheid van de dijk.
Aan de 'achterkant' van de dijk vind je geen gras maar asfalt, met daaronder steen en zand. In de jaren negentig bleek het asfalt zo zwak dat uit voorzorg breuksteen en grond bij de werkplaats is neergelegd. Je weet immers maar nooit. Intussen wordt er ook een proef gedaan met innovatieve asfaltbekleding.
Ingesproken door:
De van oorsprong Friese Esther Kokmeijer is kunstenares, ontdekker, designer and fotograaf. Ze woont tegenwoordig in Rotterdam, maar werkt overal ter wereld.
Esther werkt met Joop Mulder aan een serie projecten waarmee ze met korenbloemen verhalen over water zichtbaar wil maken. Een zee van bloemen, een terp omringd door water, een dijkdoorbraak en Holwerd aan zee, zichtbaar gemaakt met miljoenen bloeiende Korenbloemen. “Inspirerend hoe Joop zo begaan was met het prachtig Waddengebied. Hoe hij verhalen over dit bijzondere landschap tot leven wist te brengen en zich inzette om intieme ontmoetingen te creëren met dit landschap.”
Dit verhaal is onderdeel van de route Gemalen Verhalen van Sense of Place
