Voorstraat 75
Harlingen
In 1937 trouwt Simon Leijdesdorff met de Scheveningse Pietje (Nel) van Zon. Hij is Joods, zij christelijk. Het leven is mooi: een jaar later wordt zoontje Leo geboren en in 1939 slaagt Simon voor het Middenstandsdiploma.
Neem alvast een kijkje
Ook leuk
Simon Leijdesdorff
In 1937 trouwt Simon Leijdesdorff met de Scheveningse Pietje (Nel) van Zon. Hij is Joods, zij christelijk. Het leven is mooi: een jaar later wordt zoontje Leo geboren en in 1939 slaagt Simon voor het Middenstandsdiploma, zodat ze de juwelierszaak van Simons vader kunnen overnemen. Maar dan komt de oorlog.
In maart 1943 krijgen ze van de afdeling ‘Zentralstelle für jüdische Auswanderung Amsterdam, Abt. Evakuierung’ het bevel binnen 14 dagen hun woning in Harlingen te verlaten. Alle meubels moeten mee. Het gezin krijgt een huis toegewezen in Amsterdam, aan de Noorder Amstellaan 57¹.
De vervolging van Joden wordt steeds heftiger. Ze geven onderdak aan 11 Joodse onderduikers en Nel zet zich in om het leven van haar Joodse familie en vrienden te redden. Ze ruilt horloges en sieraden uit de winkel om alle monden te voeden en maakt deel uit van de Trouwgroep die een illegale krant verspreidt. In de Hongerwinter is ze dagenlang op de fiets onderweg, om in Friesland aardappelen en andere etenswaren te halen.
Dan worden Simons ouders opgepakt. Vanuit Westerbork vraagt moeder Rosalie per briefkaart om eten. Nel brengt hen tweemaal levensmiddelen en kleding. Als Simon voor transport naar Duitsland wordt opgehaald, ziet Nel kans hem weer mee naar huis te krijgen. Ook een tweede keer lukt haar dat. In 1984 zal ze de Yad Vashem-onderscheiding uitgereikt krijgen, waarmee ze als ‘Rechtvaardige onder de volkeren’ wordt erkend.
Dankzij zijn gemengde huwelijk overleeft Simon Leijdesdorff de oorlog, als enige sterdragende voljood uit Harlingen. Hij overlijdt in 2002.
-
Molkwerum - Bocht van Molkwerum - Vogelkijkhut Swan
Molkwerum - Bocht van Molkwerum - Vogelkijkhut Swan
-
De sluis van Ouwe Syl
De sluis van Ouwe Syl
(beluister hier het audioverhaal)
Waar anders dan hier spreek je af met dorpsgenoten? Op de 'pyp' natuurlijk: de brug over de zijl, de sluis. De sluis is het natuurlijke middelpunt van Oudebildtzijl. Het dorp dankt zijn ontstaan én naam aan de sluis. In het Bildtse dialect dat hier gesproken wordt: Ouwe Syl.
De sluis – van hout - wordt in 1507 in de pas aangelegde vijftien kilometer lange dijk getimmerd en is onderdeel van een grootschalige inpoldering. 'Skep foor skep' veroveren arbeiders hier land op zee, de vroegere monding van de Middelzee om precies te zijn. De sluis, op de plek waar de Oude Rij in zee stroomt, zorgt voor afwatering van de vruchtbare polder. Schepen kunnen via de schutsluis naar de Waddenzee en terug landinwaarts. Aanleggen kan bij de kolk, een klein haventje achter het café.
Een eeuw later, rond 1600 is alweer land aangeslibd en komt er een nieuwe afwateringssluis twee kilometer noordwaarts: de Nije Syl (de nieuwe zijl, sluis), waar ook een gehucht ontstaat. Het dorp met de oude sluis verandert dan van Bildtsyl naar Ouwe-Syl.
Toch is de sluis van het oude Bildt nog steeds onderdeel van de waterkering. De dijk functioneert namelijk nog als slaperdijk, een reservedijk dus. De eikenhouten deuren die je in de sluis ziet hangen kúnnen het water tegenhouden. Ze zijn in 2006 geplaatst omdat de oorspronkelijke deuren waren verdwenen. Tot die tijd lagen er tientallen balken achter het café, die in geval van nood in de sluis geschoven konden worden.
De Sylsters zullen tegenwoordig niet wakker liggen van hoog water. Een paar eeuwen geleden was dat wel anders. Als er tijdens Kerst 1717 een stormvloed over de kust raast bijvoorbeeld. Het zoute zeewater dreigt de polders in te stromen en de sluis begeeft het bijna. De heldhaftige timmerman Krelis Anne laat de Sylsters als de wiedeweerga een huis afbreken en het puin in de sluis storten. Het dorp is gered, net als het achterland. Iemand die goed bevelen uit kan delen staat hier op 'e Syl nog altijd bekend als iemand die 'ken kommendere als Baas Krelis.'
Ingesproken door:
Als architect leeft Alex van de Beld tussen twee werelden; de wereld van het landschap en de natuur, met daarnaast de wereld van de kunst en de cultuur. Alex werkt al zijn hele leven om die werelden te verbinden. Dat is volgens hem nu meer dan ooit nodig, willen we een nieuwe toekomst ontwerpen.Alex leerde Joop Mulder in de aanloop naar 2018 kennen. “Joop was iemand die verschillende culturen bij elkaar bracht, zoals een sluis water met elkaar verbindt. Dat is meer en meer nodig om een inspirerende leefomgeving te maken waarin iedereen zijn plek vindt. Daarom zullen we Joop Mulder missen. Maar we gaan met zijn mentaliteit, creativiteit en zijn sense of place aan de slag voor het landschap van de toekomst.”
Dit verhaal is onderdeel van de route Gemalen Verhalen van Sense of Place
