Noorderhaven 18
Harlingen
Ergens vóór 1917 verandert de bestemming van Noorderhaven 18 van ‘woonhuis’ in een ‘bedrijf in scheepsbenoodigdheden en oude metalen´. In dat jaar zal Raphaël Pais, 24 jaar, waarschijnlijk al bij zijn vader ‘in de zaak’ zijn gekomen.
Neem alvast een kijkje
Het Kodakboxje van Arie Pais
Ergens vóór 1917 verandert de bestemming van Noorderhaven 18 van ‘woonhuis’ in een ‘bedrijf in scheepsbenoodigdheden en oude metalen´. In dat jaar zal Raphaël Pais, 24 jaar, waarschijnlijk al bij zijn vader ‘in de zaak’ zijn gekomen.
Uit het huwelijk van Raphaël met Rosa Heymann wordt in 1921 zoon Aäron geboren. Arie, zoals zijn maten hem noemen, is deel van een hechte vriendengroep. Ze gaan samen naar de bioscoop, leggen een kaartje en trekken zelfs op de fiets naar Loenen op de Veluwe, om te gaan kamperen. In 1938 doen de jongens eindexamen, waarna Arie een kantoorbaan in Leeuwarden krijgt.
In de eerste oorlogsjaren telt Noorderhaven 18 naast de familie Pais nog een vierde bewoner: Winston, genoemd naar Churchill. Het is een rashond, een vervaarlijke buldog waarmee Arie regelmatig op stap gaat. Als duidelijk wordt dat de familie Pais naar Westerbork moet, ontfermt Arie’s vriend Dirk zich over Winston. Bovendien heeft Dirk een onderduikadres voor Arie geregeld. Maar die wil niet weg: ‘Ik wil bij pa blijven’, zegt hij. Voor zijn vertrek geeft Arie allerlei bezittingen bij zijn vrienden in bewaring. Zo krijgt Jan boeken, een Kodakboxje, een schrijfmachine en doorslagen van Arie’s correspondentie van de laatste jaren. Daaruit blijkt onder meer dat Arie pogingen heeft gedaan uitstel te krijgen op grond van de Portugees-Joodse achtergrond van de familie.
Op 20 augustus 1942 is Aäron Pais bij de eerste acht Joodse mannen uit Harlingen die worden weggevoerd naar een Joods werkkamp. Zijn moeder en vader volgen.
Het vriendenclubje van Arie blijft na de oorlog intact. De jongens blijven bevriend tot hun dood en met het Kodakboxje worden nog jarenlang veel vakantiefoto’s gemaakt.
-
De bevrijding van Leeuwarden
De bevrijding van Leeuwarden
Op 11 april 1945 werd duidelijk dat de Duitse weerstand in het noorden van Nederland beperkt was. De geallieerden grepen op 12 april deze kans om zo snel mogelijk op te rukken naar Friesland. Een van de belangrijkste doelen was het bevrijden van Leeuwarden. Hiervoor was de 9th Canadian Infantry Brigade aangewezen. Maar het zou uiteindelijk anders lopen.
Op 12 april reden de Royal Canadian Dragoons bij Noordwolde Friesland binnen. Zij dienden met hun gepantserde voertuigen verkenningen uit te voeren en zo snel mogelijk de Waddenzee te bereiken. Daarmee werden de Duitse troepen in Friesland en Groningen van elkaar gescheiden.
In de nacht van 14 op 15 april stonden drie Squadrons van de Dragoons bij Suameer. Burgum kon eerder die dag niet meer bereikt worden omdat de brug bij de Burgummerdaam door de Duitsers was opgeblazen.
Intussen was er van alles gaande in het nabijgelegen Leeuwarden. Op 12 april was het vliegveld door de Duitsers opgeblazen. En vanaf 14 april verlieten zij de stad. Leeuwarden zou niet worden verdedigd. Het Burgerweeshuis dat onderdak had geboden aan verschillende Duitse instanties werd in brand gestoken. Een poging om de telefooncentrale op te blazen mislukte door een geniale ingreep van het verzet. Dat verzet ging bovendien in de vroege ochtend van 15 april massaal de straat op om belangrijke punten te bezetten en achtergebleven Duitsers gevangen te nemen.
De Dragoons in Suameer hadden contact met het verzet in Leeuwarden. Door verschillende berichtgeving was het onduidelijk of er nu hard gevochten werd in Leeuwarden of dat de Duitsers de stad volledig hadden verlaten. Doordat de Duitsers belangrijke bruggen op de route van Heerenveen naar Leeuwarden hadden opgeblazen kon de infanterie niet snel bijstand verlenen.
Daarom gingen de Dragoons zelf een kijkje nemen. In eerste instantie werd een patrouille van vier voertuigen over de Groningerstraatweg rond half twaalf de stad in gestuurd. Eén van de Canadezen in die voertuigen tekende het volgende op:
‘As we entered the city, passing through the concrete barrier by the narrow passageway left for normal traffic, we were met by an almost hysterical patrol of Resistance men […] In a few moments the news of our arrival had spread through the city, and we were given a fantastic welcome as we rolled slowly forward into the centre of town.
Een Leeuwarder herinnerde zich:
‘Wij woonden dicht bij de Groningerstraatweg, waar onze bevrijders langs kwamen. Met vele honderden stonden wij daar, allemaal blijde toeschouwers. Ineens schoten twee dames uit de rij naar voren en vlogen de Canadezen om de hals met de volgende woorden: “Och skatten, binne jimme daar eindelijk!
Nadat de patrouille had vastgesteld dat de kust veilig was, volgde het hele C Squadron, een detachement van de Royal Canadian Engineers en Regimental Headquarters van Lieutenant-Colonel Landell. Leeuwarden was bevrijd. Hierna gingen duizenden de straat op. Eén van de Canadezen schreef:
‘We halted, and were immediately surrounded by laughing, yelling mobs of people, bringing flowers to give to us, and cheering every move. The Resistance men were everywhere, doing their best to keep the people within bounds and off the cars, but their efforts were hardly necessary. I never saw a more satisfying gathering in my life.’
Leeuwarden was door onverwachte omstandigheden bevrijd door de Dragoons. In de nacht van 15 op 16 april trok alsnog Canadese infanterie de stad in.
