Wijnaldumer bos
Wijnaldum
Het dorpsbos van Wijnaldum werd na de ruilverkaveling in de jaren zeventig van de 20e eeuw aangelegd op de plaats waar de terp van Wijnaldum lag. Er ligt een wandelpad en een uitkijktoren op dezelfde hoogte als de oorspronkelijke terp.
Neem alvast een kijkje
Het dorpsbos van Wijnaldum werd na de ruilverkaveling in de jaren zeventig van de 20e eeuw aangelegd op de plaats waar ooit de terp van Wijnaldum lag. Er ligt een wandelpad en een uitkijktoren op dezelfde hoogte als de oorspronkelijke terp.
Het bos ligt ten noorden van De Buorren in Wijnaldum en ligt beduidend lager dan deze straat. Het dorpsbos bestaat grotendeels uit essen. Er wordt in samenwerking met Staatsbosbeheer getracht de diversiteit te vergroten. Midden in het bos bevindt zich een poel.
Van De Buorren loopt het door de bewoners van Wijnaldum aangelegde Flústerpaed dwars door het bos om de poel naar het Fiskerspaed aan de oostzijde. Langs het Fiskerspaed is aan de rand van het bos een uitkijktoren van cortenstaal gebouwd, op de hoogte van de voormalige terp.
De Terpentoer uitkijktoren is ontworpen door de architect Nynke-Rixt Jukema. In de toren bevindt zich een kunstwerk, in de vorm van een reliëfmaquette, gemaakt door de beeldhouwster Roelie Woudwijk.
-
Boonweg: gras en schapen
Boonweg: gras en schapen
(beluister hier het audioverhaal)
Het is bijna niet voor te stellen dat de zee deze dijk kan verslaan. Toch was er in de laatste veertig jaar een keer of acht serieuze dijkbewaking nodig. Rinus en Sander Dorst van Zeedefensie zijn dan ook altijd voorbereid. Hier in de werkplaats hangen de zaklampen aan de muur, de portofoons staan aan de lader en ligt het draaiboek op tafel. Voor het geval dát.
Vader en zoon Dorst liggen er niet wakker van, ze weten namelijk precies hoe de dijk erbij ligt. Elke week inspecteren ze de 25 kilometer dijk tussen Harlingen en Nieuwebildtzijl. En elke dag zijn ze hier sowieso te vinden, voor onderhoud en beheer. Zo gooien ze bijvoorbeeld kuilen dicht die door honden zijn gegraven en vangen ze ongeveer 150 mollen per jaar in hun klemmen.
Is dat nou echt nodig? Ja, want gangen, gaten en kuilen kunnen de dijk behoorlijk verzwakken. Ook is de grasmat superbelangrijk om de bovenlaag sterk te houden, hiervoor wordt een mengsel van zes soorten diepwortelend gras gebruikt. Als 80% van een vierkante meter grasmat ook daadwerkelijk uit grassprietjes bestaat, zijn de mannen dik tevreden.
Het gras wordt onderhouden door de schapen die je tussen april en oktober op de dijk ziet grazen. Met hun 'gouden voetjes' trappen ze de grond precies genoeg in en zorgen ze zo voor de ideale stevigheid. Vroeger graasden er ook wel koeien, maar hun hoeven deden meer kwaad dan goed.
De droogte van de laatste zomers baart wel eens zorgen. Schapen hebben soms nauwelijks genoeg te eten en enkele dijkvakken moesten opnieuw ingezaaid worden. Ook zette het waterschap voor het eerst een egger in, een machine die onkruid uit het gras haalt.
Andere soorten grassen en kruiden op de dijk zouden trouwens best een idee zijn, maar of dat veilig is? De proefvakken die je onderweg zag, laten vooralsnog zien dat de combinatie van schapen en gras het beste is voor de stevigheid van de dijk.
Aan de 'achterkant' van de dijk vind je geen gras maar asfalt, met daaronder steen en zand. In de jaren negentig bleek het asfalt zo zwak dat uit voorzorg breuksteen en grond bij de werkplaats is neergelegd. Je weet immers maar nooit. Intussen wordt er ook een proef gedaan met innovatieve asfaltbekleding.
Ingesproken door:
De van oorsprong Friese Esther Kokmeijer is kunstenares, ontdekker, designer and fotograaf. Ze woont tegenwoordig in Rotterdam, maar werkt overal ter wereld.
Esther werkt met Joop Mulder aan een serie projecten waarmee ze met korenbloemen verhalen over water zichtbaar wil maken. Een zee van bloemen, een terp omringd door water, een dijkdoorbraak en Holwerd aan zee, zichtbaar gemaakt met miljoenen bloeiende Korenbloemen. “Inspirerend hoe Joop zo begaan was met het prachtig Waddengebied. Hoe hij verhalen over dit bijzondere landschap tot leven wist te brengen en zich inzette om intieme ontmoetingen te creëren met dit landschap.”
Dit verhaal is onderdeel van de route Gemalen Verhalen van Sense of Place
