Heiligeweg 19
Harlingen
‘Chellie’ Speijer zet de zaak in manufacturen en confectie voort, die zijn ouders in 1911 op de hoek Heiligeweg/Grote Kerkstraat hebben geopend. Met zijn vrouw Hanna en hun zoontjes Elkan Aron (1930) en Cäcil David (1933) woont hij naast de winkel.
Neem alvast een kijkje
Ook leuk
Opgepakt om een fles melk
‘Chellie’ Speijer zet de zaak in manufacturen en confectie voort, die zijn ouders in 1911 op de hoek Heiligeweg/Grote Kerkstraat hebben geopend. Met zijn vrouw Hanna en hun zoontjes Elkan Aron (1930) en Cäcil David (1933) woont hij direct naast de winkel, op nummer 19.
Als vertegenwoordiger van de Joodse Raad en voorzitter van het kerkbestuur van de Joodse gemeente heeft Chellie Speijer een vooraanstaande positie. Op 2 februari 1941 opent hij de bestuursvergadering met de woorden: ‘Overal om ons heen woedt de oorlog. Geve God dat daaraan spoedig een einde kome.’ Dat gebeurt echter niet, integendeel. Het zal de laatste bestuursvergadering zijn, omdat een stortvloed aan anti-Joodse verordeningen het leven vrijwel onmogelijk maakt.
Op 22 februari 1943 wordt Chellie Speijer gearresteerd, omdat hij voor ƒ 0,50 clandestien een fles volle melk van de stalhouder Jonkman heeft gekocht. Die houdt naast zijn paarden ook een koe, voor eigen gebruik en zijn personeel. Speijer wordt overgebracht naar het Huis van Bewaring te Leeuwarden.
Enkele dagen voor zijn deportatie mag hij terug naar zijn gezin. Op de laatste avond brengt hij de fietsen van zijn zoons bij de buren en zegt: ‘Als we over een half jaar niet terug zijn, zijn onze jongens de fietsen ontgroeid. Dan mag Freek ze wel gebruiken.’ En zo gebeurt het ook: buurjongetje Freek zal eerst de fiets van Cäcil aftrappen, en daarna die van Elkan. Met hun ouders worden de jongens op 26 maart 1943 in het vernietigingskamp Sobibor in Polen vermoord.
-
Wapens onder het hooi
Wapens onder het hooi
In het najaar van 1944 beginnen de wapendroppings. Tot aan de bevrijding is er in de provincie Friesland een vijfentwintigtal van geweest. De wapens moeten uit handen van de bezetters blijven en worden daarom goed verborgen, vaak bij boeren. De boerderij van Johannes van Dijk in Hitzum is het voornaamste wapendepot van district VII van het gewest Friesland van de NBS, de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten. In de boerderij van Willem Postma onder Achlum krijgen de illegale werkers wapenonderricht van een speciale instructeur, die mee is gedropt. Alles geschiedt natuurlijk met de grootste behoedzaamheid, maar toch kruipen de NBS’ers twee keer door het oog van de naald.
Boer Van Dijk is fel anti-Duitse bezetter. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn boerderij een toevlucht wordt voor onderduikers en verzetsmensen. Twee van zijn zoons zijn lid van de NBS, de in het najaar van 1944 uit de verschillende geledingen van het verzet gevormde paramilitaire verzetsorganisatie. De gedropte wapens worden bij hem gebruiksklaar gemaakt en vervolgens diep onder het hooi in de schuur weggestopt.
Ook weigert Van Dijk mee te werken aan de verplichte leveringen van vee, melk en hooi aan de Wehrmacht. Als reactie gaan Duitse militairen over tot inbeslagname van zijn hooi. Onder toeziend oog van Sonderführer August Geese van de Abteilung Ernährung und Landwirtschaft, onderdeel van de Wehrmacht, geassisteerd door zijn fanatieke Nederlandse tolk Grietje Sinnema, wordt het hooi uit de schuur gehaald. Ieder moment kunnen de wapens bloot komen te liggen, maar net op tijd vindt Geese het genoeg. Leden van het verzet, die met een pistool in de zak de boel in de gaten hielden, hoeven niet in actie te komen. Een drama is afgewend. Toch zal de oorlog voor de familie Van Dijk dramatisch eindigen: hun zoon Jitze Pieter sneuvelt bij een vuurgevecht tussen NBS’ers en terugtrekkende Duitse militairen op de dag dat Hitzum wordt bevrijd.
Om met de wapens te kunnen omgaan krijgen de verzetsmensen instructies van commando’s, die eveneens zijn gedropt. Dat gebeurt onder andere op de boerderij van Willem Postma, gelegen aan een doodlopende weg, midden in de weilanden tussen Hitzum en Achlum. Op een middag aan het einde van oktober 1944 komen dertig mannen daar in het geheim samen in de schuur om van instructeur Groenewoud te leren omgaan met stenguns, bazooka’s, handgranaten. Ze zijn volop bezig als er een motorpatrouille van de Grüne Polizei nadert. De paniek slaat toe onder de mannen, maar Groenewoud houdt het hoofd koel, duwt ze een wapen in de hand en laat ze een positie innemen. De Grünen rijden echter door, maar komen even later weer terug als ze ontdekken dat de weg doodloopt. Opnieuw rijden ze de boerderij voorbij, kennelijk zijn ze verdwaald. Het loopt goed af.
